Yes, vakantie, dus om 6u de wekker!! Vandaag gaan we met Roberto parapenten. Stipt om 7uur staat hij bij het hek van de camping te wachten, jumpen wij achterin de jeep en hobbelen we weg. Het is nog wel even een dingetje, zo vroeg. De route die we rijden is via zijn oude huis, waar we z'n dochter op moeten halen. Zij vindt het blijkbaar ook nog erg vroeg, want we moeten een aardige tijd wachten voor ze naar buiten komt. Ondertussen klimt Roberto uit zijn raampje, op een muurtje, zodat hij makkelijk de fiets op het dak kan binden. Uiteindelijk vervolgen we onze weg via smalle straatjes, naar een dorpje dat bestaat uit 300 inwoners. Het dorpje waar Roberto nu woont, zodat hij in de tuin kan landen met z'n parachute. We moeten via zijn huis om de parachutes op te halen. De hond Kyra staat al te springen en te blaffen en duikt de auto in. Daan wordt er ontzettend blij van, zo'n dierenliefhebber, en hij gaat naast haar staan om uit het raampje te kunnen kijken. Een vrolijker gezicht is er niet op de vroege morgen, dus zitten Marieke en Danielle uiteindelijk naast elkaar op het rechterbankje, Kyra op het linkerbankje ;)
Eenmaal boven is het behoorlijk koud, maar door de adrenaline is het goed te doen. Roberto bepaald zelf wie als eerste mag: Marieke. Danielle staat klaar voor de foto's, de wind laat nog even op zich wachten, maar uiteindelijk rennen we de berg af. Een beetje gek doen voor de camera want we krijgen ook nog een filmpje en foto's mee naar huis. Eenmaal beneden, na een relaxte vlucht, begint de zon een beetje door te komen. Snel de auto weer in naar boven, want Daan is aan de beurt. Ik mag gelukkig wel weer mee naar boven, net als moeder Maria en haar dochter. Ze zijn erg benieuwd hoe het werkt en proberen wat te communiceren in het Italiaans en met handen en voeten. Wat een mooi gezicht als ze op de berg staat te kijken, we voelen ons direct een stuk veiliger. Danielle is aan de beurt! Wat is zij een 'good runner, woehoeoe', dat verdient zelfs een zoen! Een hele belevenis in de lucht, en als je het vraagt zelfs een stuk met spannende rondjes en stunts naar beneden. Helaas mag Daan niet meer mee naar boven, dus zijn we zowaar voor het eerst meer dan een half uur bij elkaar vandaan.
Nadat de laatste naar beneden is gevlogen hobbelen we met de jeep weer naar beneden. Daar schijnt de zon en komen we een beetje bij op het blauwe bankje in de zon. Nog even op de foto met Roberto en we worden teruggebracht naar de camping door Sara. Onderweg stoppen we even bij haar werk, een kasteel in het water, waar we heerlijke cappuccino drinken. Wat een eer, we mogen zelfs het kasteel bekijken.
Uhm, ja, toen moesten we bijna gelijk door voor de canyoning. Even snel een hotdog halen, de winkel was al dicht. Om 13.55u zou de hotdog klaar zijn, om 14.00u vertrek voor de prive canyoning met Tom. Gelukkig is het allemaal niet zo'n probleem en strikt met de tijd, dus kunnen we rustig onze hotdog opeten. Vakantie is geen stress. Daarvoor natuurlijk de wetsuits passen. En toch moet je heisen, sjorren, trekken en .. wat een drama zo'n wetsuit. Alle vingers van Daan zijn opengegaan van het gesjor. Toch fijn als mensen je de goede maat geven, complimenten ;) Uiteindelijk hebben we allebei een geschikt pak, een helm en zijn we klaar om te gaan! Oja, we moeten straks wel helpen met het wassen van de pakken.
Jaa, we love canyoning! Klimmen, glijden, klauteren, springen, drijven, abseilen, zwemmen en dat alles honderd keer. Eén sprong was even een dingetje, redelijk hoog, wat gaan we doen... Beetje twijfel, maar als je iemand zijn hand los moet laten en je een duw krijgt ga je vanzelf! Whaaaaa! Oke, de volgende sprong doen we zelf. Zeker. Op het eind hadden we nog een sprong van de brug, we zijn inmiddels bevroren, maar goed. Nu hebben we de kans om te laten zien dat we het echt wel durven. Met een aanloopje gaan Daan en Mariek samen! JUMP! Yes!
De wetsuits zijn gelukkig allemaal al uitgewassen, we komen nog even bij in het zonnetje. Wat een belevenis. Met de bus terug en opeens zijn we moe, gesloopt. Daan hoofdpijn van al het water in d'r hoofd, Marieke buikpijn. Crashen op bed is de beste optie. Als we later besluiten om naar de campingwinkel te gaan blijkt deze al dicht.. zelfs in het restaurant kunnen we niets meer bestellen. Gaan we het eten overslaan? Oke, ons verstand krijgt ons zover dat we toch nog even het eerste eettentje bereiken om een pastaatje te eten. Daarna geen zin meer om nog één stap te zetten, terug naar bed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten